و حالا اینجا
من
در سلامت کامل عقل اعتراف میکنم که بزرگترین اشتباه زندگی م را وقتی کردم که فکر میکردم میتوانم میان ادبیات زندگی بهتری داشته باشم. همان وقتی که فکر میکردم میشود کمی از دنیای واقعی خودم را بیرون بکشم و درست در عمق شعر غرق کنم و بی خیال عالم بیرون ،‌فکر کنم زندگی میتواند همانقدر قشنگ باشد که در خیال!

حالا اعتراف میکنم که باید هیچوقت به سمت شعر نمیرفتم. این شعر...همین شعر ِ‌لعنتی زندگی ام را آنقدر روی دستهایش چرخاند تا رسیده ام به اینجا که درین نیمه شب ِ‌تنهای ِ بدون ِ‌تو ، درست وقتی میان بودن و نبودنت گیج میخورم،‌چشمم روی بیت های مانده و فرستاده و درسی که باید بخوانم خشک شده و تو هی میان این ذهن ‌ِ پر از آشفتگی جولان بدهی و نبودنت را به رخم بکشی...

من اشتباه کردم اگر فکر میکردم "ادبیات" زندگی م را آنقدر لطیف میکند که فراموش میکنم دنیا پست است...
باید دلم را میسپردم میان ِ محاسبات جدی ِ ریاضی یا فیزیک یا هرچیزی که بیشترین فاصله را با این حروف ِ موزون دارد و عین آدم های شجاع قبول میکردم دنیا را باید تلخ تلخ نوشید...

من اشتباه کردم...